باغ سمپاد 

تو را یاد است روزی کودکی را             گلی نشکفته در کوچکی را
تو امروز و تو فردایش تو بودی            و آری اوج رؤیایش تو بودی

کتابش قصه های آب و بابا                 نشان از کودکی از شور و غوغا 
تو از او کودکی هایش ستاندی           تو شبنم را به سیمایش نشاندی 
از او آب و از او بابا گرفتی                  از او خواب و از او رؤیا گرفتی 
به او گفتی که فردای تو کنکور            نباشی یک نفس از این هدف دور 
بخوان تا بینهایت تا بمیری                    سپس تستی بزن تا جان بگیری
مخش را قدر مطلق بود زندان             میان حد و مشتق بود حیران
وجودش در پس تابع فنا گشت            شب و روزش پی دنباله ها گشت
هنوز اندر پی OH بازی                        ببیند هر نفس کابوس رازی
هنوز مبهوت ساختار لوویس است        شعاع e ؟؟! به دنبال کولیز است
همه خواب اش کپک های نوراسپر             همه RNA و فسفو دی استر

همه ژن رونویسی mRNA                    همه کشف عجایب در DNA
به روی خط راست حرکت نمی کرد        مسائل را به خوبی حل نمی کرد
شتابان در شتابش سیر دادی               به سوی بینهایت میل دادی 
به او موج و کوانتوم یاد دادی                و او را بی هوا بر باد دادی 
 الا ای خاطرات باغ سمپاد                      ببین حالا تو را چون است در یاد
 اگر علم فراوان یاد دادی                       اگر مر کودکی برباد دادی 
ولی باز آرزوهامان تو بودی                    تمام کودکی هامان تو بودی 
تمام شور فصل امتحانات                       تمام قصه های خوب سمپاد 
تمام اشک ها لبخندهامان                      همه غوغای سرد نمره هامان 
فرار از امتحان با داد و فریاد                   سپردن گوش جان بر درس استاد
و با تو کودکی هامان همین بود              همین شور و نشاط و بچگی بود
بدان در یادهامان سیر داری                   بدان تا بینهایت میل داری 
الا ای خاطرات باغ سمپاد                      تو را هرگز نخواهم برد از یاد