کاکل حد

عروسی همچو مشتق در حسابان      به مثل دلبری ابرو کمان است

نسیم جانفزای کاکل حد                     دوای درد جمله عاشقان است

مجموعه اشعار ریاضی.......

غنچه امید

یاد ایامی که سهمی از ریاضی داشتیم
مغز خود رابا قوانین حساب انباشتیم
یاد ایامی که با یک عالم از سر زندگی
پای خود را در مسیر هندسه بگذاشتیم
یاد ایامی که مشتق در صدامان زنده بود
دست انتگرال؛ مارا از تنفس کنده بود
جذر ما مجذور دنیا بود و بی اندازه تا
بی نهایت در صداهامان صدا افکنده بود
یاد ایامی که دستان ریاضی مثل باد
دست ما را در سکوت زندگی مان می فشرد
یاد آن ایام شیرین ای دریغا ای دریغ
غنچه ما از خستگی نشکفته بود

کمند

حساب و جبر جانا همه هستی ات بیارا
که رسد ز رمز خلقت نفحات حق شما را
لگاریتم هر گلی را که ز باغ پایه چیدم
رخ دلربات دیدم که رقم زده نما را
چو به تابع ات کشیدم خط منحنی چه دیدم
به دو دیده در تعجب نگریستم خدا را
به  رشته هایش چراست اوفتادن
قدح لیمیت خوردن به وجودتان گوارا
مَکُنی به صفر ضربم که توان آن ندارم
ز کرانه های بالا نفرستی این بلا را
هنر ریاضیات است غزلی بدین روانی
که روان خسته ما ننوازد این نوا را

منحنی قلب من

به انتگرال عشقت چون رسیدم بی نهایت شد
کزین بهتر ندانستم ،ببخشایم جسارت شد
 تابع ابروی توست
خط مجانب بر ان تارک گیسوی توست
بی تو وجودم بود ،یک سری واگرا
دایره همگرا ،دایره روی توست

چرخش گیسوی تو

منحنی قد من، تابع گیسوی توست
خط مجانب بر آن سلسله ی موی توست
من عدد صفرم و سیصد و شصتم تویی
چرخش گیسوی تو دایره ی زندگی ست
تا شده از دوریت قامت خط های راست
خط عمودم بخوان! زاویه ام سوی توست
آینه در آینه بین تا ابدیت شوی
پیش نگاهم نشین! آینه ام روی توست
آخر این جاده را خط مورب کشید
آن که صفای دلش هروله ی کوی توست
باز قلم جان گرفت، دفتر دل خط خطی
حادثه ی شعر من حاصل جادوی توست

تابع عشق

تابع عشق تو را دامنه‌اش پیدا نیست           یک‌به‌یک هست ولی بهر دلم پوشا نیست
می‌هراسم که چو معکوس نمایم آنرا                  آشکارا شود آن رابطه که پیدا نیست
راستی گر به تو بسیار شوم من نزدیک           عشق پاکت به کجا میل نماید جا نیست
گر تو خواهی که در آغوش تو من جا گیرم          تابع ، فرد خودت زوج نما ، پروا نیست
منحنی دلت از رأس شکسته است چه باک   که مماس دل من هست ولی آنجا نیست
رفع ابهام نمودم ز خم لبهایت                  پس سخن ساده بگو وقت غم و حاشا نیست
هر چه من روی نمودار رخت گردیدم                    باز یک نقطه‌ی بحرانی آن پیدا نیست
من بیچاره اسیر خم گیسوی توام               این چنین تابع بی چون و چرا هر جا نیست
چون سعادت سر و کارش به توابع افتاد            بیکران تر ز نگاهش به همه دنیا نیست

کوچه

بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودم
در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید
باغ صد خاطره خندید
عطر صد خاطره پیچید
یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم
پر گشودیم و درآن خلوت دلخواسته گشتیم
ساعتی بر لب آن جوی نشستیم
تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من همه محو تماشای نگاهت
آسمان صاف و شب آرام
بخت خندان و زمان رام
خوشه ماه فرو ریخته در آب
شاخه ها دست بر آورده به مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ
همه دل داده به آواز شباهنگ
یادم اید تو به من گفتی از این عشق حذر کن
لحظه ای چند بر این آب نظر کن
آب ایینه عشق گذران است
تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است
باش فردا که دلت با دگران است
تا فراموش کنی چندی از این شهر سفر کن
با تو گفتم حذر از عشق ؟ ندانم
سفر از پیش تو ؟ هرگز نتوانم
روز اول که دل من به تمنای تو پر زد
چون کبوتر لب بام تو نشستم
تو به من سنگ زدی من نه رمیدم نه گسستم
بازگفتم که تو صیادی و من آهوی دشتم
تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم
حذر از عشق ندانم
سفر از پیش تو هرگز نتوانم نتوانم
اشکی از شاخه فرو ریخت
مرغ شب ناله تلخی زد و بگریخت
اشک در چشم تو لرزید
ماه بر عشق تو خندید
یادم اید که دگر از تو جوابی نشنیدم
پای دردامن اندوه کشیدم
نگسستم نرمیدم
رفت در ظلمت غم آن شب و شبهای دگر هم
نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم
نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم
بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم